In de nieuwsbrief had het schoolmaatje gelezen dat de kinderen op school met ‘Rots en Water’ werkten. Op maandag kregen de kinderen Rots- en Watertraining, in het bijzijn van de gymjuf en de eigen leerkracht. Het schoolmaatje had wel eens wat over dit sociaal-emotionele programma gehoord, maar kende het verder niet.
Ze vroeg de oudste dochter van het gezin, die in groep 3 zat, ernaar. Had ze papa en mama al eens verteld wat ze deden bij Rots en Water? Ze schudde haar hoofd. Zou ze het misschien in het Arabisch aan haar ouders kunnen vertellen? “Nee, dat is te moeilijk!” Maar, drong het schoolmaatje aan, misschien kon ze het wel voordoen! Haar ogen lichtten op. En daar stampte ze enthousiast vier keer met haar voeten op de grond, terwijl ze telde – een, twee, drie, vier! Vervolgens vier klappen op de bovenbenen en vier klappen op de buik en dan een diepe zucht terwijl ze haar handen naar beneden liet zakken.
“Waarom leer je dat?” vroeg het schoolmaatje, “Waar is dat voor?”
“Dan moeten we stevig gaan staan,” zei het meisje. “Dan word je niet omgeduwd!”
Het schoolmaatje duwde even tegen haar aan, om te testen hoe stevig het meisje stond. En ze mocht de oefening natuurlijk ook zelf een keer doen, waarbij het meisje probeerde of ze haar om kon duwen. De ouders keken geïnteresseerd toe.
Voor het gesprek met de leerkracht, dat de week daarop zou plaatsvinden, hadden de ouders samen met het schoolmaatje besproken dat ze het erover wilden hebben dat het meisje de laatste tijd niet zo goed luisterde en niet deed wat haar ouders van haar vroegen. Zou de Rots- en Watertraining hier hulp bij kunnen bieden?
De leerkracht legde aan de vader en het schoolmaatje uit dat ze bij Rots en Water op dit moment bezig waren met ‘focus’: gerichte aandacht, bijvoorbeeld voor wat de juf zegt. Dat zou best behulpzaam kunnen zijn om het meisje te helpen beter te luisteren en haar ouders te gehoorzamen. Toen ze weer terug waren bij het gezin, vroeg het schoolmaatje aan het meisje of ze wist wat focus was. En waar dat voor zou kunnen helpen. Enthousiast probeerde het meisje het uit te leggen.
Zonder dat er veel woorden werden besteed aan het moeten luisteren naar haar ouders, bleek van het bezoek aan de leerkracht en de aandacht voor de Rots- en Watertraining een gunstige werking te zijn uitgegaan. De vader vertelde bij het daaropvolgende bezoek van het schoolmaatje, dat het meisje die week goed naar haar ouders had geluisterd.
Ondertussen speelde er ook nog iets anders wat met focus te maken had. Het schoolmaatje vond het lastig om haar aandacht goed bij de gesprekken met ouders en dochter te houden, omdat de televisie er altijd aan stond. Ze vertelde hun daarom dat ze het zelf moeilijk vond om de focus goed bij het gesprek te houden, en dat ze ook merkte dat de dochter door de televisie werd afgeleid. De ouders besloten toen om het geluid uit te zetten. Een oase van rust, waarin weer gerichte aandacht mogelijk was!
In een serie blogs deelt Harriet Marseille van Ouderbetrokkenheid-PLUS ervaringen vanuit het schoolmaatjesproject ONS!. Deze keer over hoe ouders en dochter thuis dankzij het schoolmaatje profiteren van wat het meisje op school leert bij Rots en Water.
Schoolmaatjes ONS! (Ouders-Nieuwkomers-School) zijn vrijwilligers die wekelijks bij nieuwkomers (asielzoekers, vluchtelingen, statushouders) thuiskomen en met hen meegaan naar de gesprekken op school. De schoolmaatjes komen geen cursus geven en stellen zich niet op ‘boven’ de ouders, maar trekken gelijkwaardig met hen op. Meer als vriend(in) dan als degene die ze iets zou moeten leren. Met de naam ‘ONS!’ wordt daarom ook gedoeld op de kracht van het samen optrekken en op de warme onderlinge betrokkenheid.